Eerste week

Dinsdag 22 november zijn we 's ochtends om 7 uur naar de dagelijkse startbijeenkomst van Matunkha centre geweest. Dit duurt een half uurtje en het was echt leuk om mee te maken. Alle schoolkinderen waren er ook bij en die begonnen met zingen van een aantal liederen. Het klonk echt zo mooi ik kreeg er echt kippenvel van. Ik kon helaas niet verstaan wat ze zongen, want het was in hun eigen taal Timbuka. Maar het was ontzettend gaaf om te zien dat ze ook hier in hun eigen taal God groot maken en Hij dat ook begrijpt. Fantastisch. Verder was Jorrit nog aan het woord en vertelde hij een bijbelverhaal aan de kinderen. Zo wordt het elke ochtend gedaan en op het eind als alle kinderen weg zijn blijven de volwassenen nog even zitten en kunnen er mededelingen gedeeld worden die belangrijk voor iedereen zijn. Zo werden ook wij aan iedereen voorgesteld, zodat de mensen op Matunkha centre weten wie wij zijn en wat we komen doen. Na de bijeenkomst werden we nog even kort voorgesteld aan onze coach hier en zouden we met hem na het ontbijt om de tafel zitten om ons onderzoek te bespreken. Hij was ook ontzettend vriendelijk en hij kon ons uitleggen hoe de projecten op het Matunkha centre opgebouwd zijn en wat een handige manier is om de lokale vrijwilligers te interviewen en observeren. Verder die dag hadden we niets gepland dus konden we nog lekker relaxen. Ik heb op plaats mijn boek en mijn fototoestel gepakt en ben een beetje over het terrein van Matunkha centre gaan lopen. Ik heb toen een heerlijk schaduw plekje onder een boom gevonden en ben gaan lezen. Na een tijdje werd ik “gedwongen” mijn boek neer te leggen, omdat er allemaal kinderen om me heen stonden en zaten. Ik ben met ze aan de praat geraakt en ik heb foto's gemaakt, we hebben liedjes gezongen en ze hebben mij een aantal woorden in Timbuka aangeleerd en ik hun woorden in het Nedelands. Helaas heb ik maar heel weinig van die woorden onthouden, omdat het echt een moeilijke taal is, maar wie weet dat ik over twee maanden wel een paar woordjes weet. Het was in ieder geval een ontzettend leuke middag. Die avond zijn we nog bij Jorrit en Hilde geweest en konden we van hun internet gebruik maken wat zeer fijn was. Eindelijk kon ik mijn mailtjes checken en een aantal versturen en kon ik mijn 1e blog plaatsen. Nu ben ik alweer bezig met het typen van mijn 2e blog, maar het is de vraag wanneer ik die online kan zetten, want tot nu toe heb ik nog maar beperkt toegang tot internet en ligt het netwerk er regelmatig uit. Maar goed het is niet anders en jullie zien vanzelf wel wanneer er weer een bericht van mij komt. ;)
Woensdag 23 november zaten we om half 7 aan het ontbijt om vervolgens door Hilde met de auto naar het St. Patricks Hospital gebracht te worden, omdat we daar aan de slag zouden gaan. Achterin waren drie fietsen, zodat we met de fiets terug konden gaan en we die in principe ook de andere dagen gebruiken om heen en weer te gaan. Het ziekenhuis ligt ongeveer 6 km van Matunkha centre vandaan, maar het is wel een heuvel- en bergachtig gebied, dus dat is niet zo makkelijk fietsen als in Nederland. Maar over ons fietsavontuur later meer...
In het St. Patricks Hospital aangekomen moesten we wachten op de “Nurse in charge” want die zou ons begeleiden en een rondleiding geven. Het duurde ongeveer een half uur voordat ze kwam, maar ik heb al geleerd dat geduld een schone zaak is hier in Afrika. En het is sowieso veel te warm om ook maar iets sneller te lopen dan nodig is. ;) Iedereen die ondertussen langs liep begroette ons vriendelijk en zei dat we “most welcome” waren. Vervolgens kregen we een uitgebreide rondleiding en zagen we niet alleen het ziekenhuis zelf, maar ook de “congregation”, een soort klooster waar vrouwen tot non opgeleid worden en daarna dan als verpleegster, juf of sociaal medewerker in de omliggende dorpen aan de slag kunnen. Na die tour van 1,5 uur gingen we thee drinken en brood eten. Het ziekenhuis zelf zag er op zich netjes en verzorgd uit, maar het was wel een oud gebouw en de middelen die ze tot hun beschikking hebben zijn zeer primitief. Maar het is wel het beste ziekenhuis in de omgeving, omdat het een privékliniek is. De mensen die hier komen moeten dus ook voor hun zorg betalen en krijgen die niet gratis zoals in het “government hospital”. Maar je bent dan wel verzekerd van een eigen bed en hoeft niet met z'n tweeën één bed te delen, wat regelmatig in de andere ziekenhuizen voorkomt. Helaas was er nog niet zoveel te beleven, omdat er maar weinig patiënten waren en konden we om half 1 al weer naar huis. Dit brengt me naar het verhaal van mijn fietsavontuur...
De fietsen die we tot onze beschikking hebben zijn op zich wel prima als je kapotte studentenfietsen gewend bent. Maar om hiermee over een hobbelpadje te rijden is niet altijd makkelijk. Laat staan een berg te beklimmen zonder versnelling. Maar helaas konden we niet lang genieten van het fietsen, want mijn remmen waren na ongeveer 5 min al kapot en kwam ik erachter toen ik net een klein heuveltje afrolde... Ik stuurde gelijk op een recht stukje af en kon gelukkig vrij snel tot stilstand komen. Dus er is niets gebeurd. Maar we zijn de rest maar lopend met de fiets aan de hand gegaan, want dat is anders levensgevaarlijk met die bergen. Op Matunkha centre aangekomen hebben we de fietsen naar de “fietstenmaker”gebracht, maar de rest van de week moesten we het doen met twee geleende fietsen en één van onze eigen fietsen die redelijk oké is. Inmiddels schijnen de fietsen gemaakt te zijn, maar moeten we ze van te voren nog wel even testen, want ik vertrouw die remmen nog steeds niet helemaal. ;) Maar het is wel een hele happening als we als drie blanke vrouwen op de fiets door het dorp fietsen, omdat het ten eerste niet heel gebruikelijk is om als vrouw te fietsen en omdat het sowieso wel bijzonder is om blanke mensen in het dorp te zien. We worden dan ook altijd door de kinderen achterna gerend en een aantal volwassenen lachen ons soms een beetje uit, maar alleen om het feit dat we als vrouwen op een fiets zitten.
Donderdag 24 november en vrijdag 25 november zijn we met de “clinical officer” van het St. Patrick Hospital meegelopen. Hij is in principe de arts van het ziekenhuis, maar omdat het uiteindelijk papiertje waarop staat dat je daadwerkelijk arts bent ontzettend duur is, heeft hij ervoor gekozen om “clinical officer”te blijven. Maar hij heeft in principe de kennis van een arts en doet ook de taken van een arts. We mogen echt alles vragen en we mogen overal erbij zijn als hij zijn visite-rondje maakt door het ziekenhuis en als hij de mensen onderzoekt en behandelt op de polikliniek. Ik heb inmiddels al heel veel geleerd over HIV/Aids en hoe dit geclassificeerd en behandelt wordt en veel over Malaria. Dit zijn dan ook de meest voorkomende ziektes samen met tuberculose, diarree, ondervoeding, longontsteking en wormen. Verder zal ik ook een aantal dagen meelopen met de verpleegkundige en zal ik in ieder geval twee keer met de ambulance en een aantal verpleegkundigen de “communities” intrekken om daar hulp te verlenen. Het is echt ontzettend interessant en ik ga hier heel veel leren. Ons onderzoek zal zeer waarschijnlijk volgende of die week daarna van start gaan. Ook hier ben ik erg benieuwd naar wat het gaat opleveren en wat we nog allemaal meemaken. Vrijdag avond zaten we met alle Nederlanders van Matunkha centre (Jorrit & Hilde en Bert & Tineke) bijeen om gezellig te kletsen. Hier hebben we ook besloten om op 5 december met Sinterklaas het dobbelspel te doen en afgesproken dat ieder 3 kleine cadeautjes meeneemt. Dus die ga ik de komende week ergens in het dorp kopen. Wordt denk ik een hele gezellige avond. Ook zullen we met de hele Nederlandse groep Kerst vieren en een kerstdiner houden. Hier heb ik best zin in, alhoewel ik helemaal nog niet het gevoel heb dat de maand december al bijna begint, want het is ontzettend warm en het voelt meer aan alsof het juli of augustus is. ;)
Op zaterdag 26 november zijn we met Bert en Tineke en Jorrit als gids en chauffeur op Safari in het dichtbijgelegen Vwaza National Park geweest. Het was echt verschrikkelijk heet, maar de natuur was erg mooi. Maar je kon wel zien dat het een hele periode droog geweest is. We zijn daarom ook van plan om over een aantal weken nog een keer te gaan, omdat het dan heel mooi groen is en ook de waterplas veel groter en breder zal zijn. En we hopen dan natuurlijk ook olifanten te zien, want die zijn we helaas niet tegengekomen, terwijl die normaal gesproken vaak te zien zijn. Maar gelukkig waren er nog meer dieren die we wel konden zien. Ik heb apen (bavianen en velvet monkeys), nijlpaarden, verschillende vogels, een leguaan, Warthogs (voor wie de Lion King kent: Pumba) en heel veel verschillende soorten hert-achtige beesten (Elandantilope, Impala, Koedoe) gezien. Het was echt prachtig om van Gods mooie schepping te mogen genieten. Tussendoor zijn we een paar keer gestopt om te eten en te genieten en om de nijlpaarden van redelijk dichtbij te bewonderen. Wat een enorme beesten zijn dat. Natuurlijk mocht je niet heel dichtbij komen, want anders zou je in hun territorium komen en dan worden ze agressief en vallen ze aan. En ik kan je verzekeren je wilt echt niet dat een 3000 kg zwaar beest met 70 km/h op je afkomt. ;) Tegen de avond begon het flink af te koelen en konden we een fantastisch licht-schouwspel bewonderen, omdat het in de verte onweerde en je enorme lichtflitsen kon zien. Nu is het zondag en zit ik aan de koffie. Vanochtend om 8 uur zijn we naar de kerk geweest (de dag begint hier altijd veel eerder dan in Nederland, omdat het dan nog lekker koel is en omdat het vroeg donker wordt en je overdag veel meer dingen kunt doen). Alleen kwamen we in de kerk er pas achter dat elke laatste zondag van de maand er altijd een speciale dienst is die in het Timbuka gehouden wordt en niet in het Engels. Maar ik heerlijk naar de muziek geluisterd en gelukkig had ik mijn Bijbel mee en kon ik daar een beetje in lezen. Dus uiteindelijk heb ik me nog prima vermaakt. Maar ik ben wel benieuwd hoe het volgende week gaat als de dienst wel in het Engels is. En dan gaan we de laatste zondag van de maand maar iets anders doen of gewoon onze eigen dienst houden... ;) Helaas doet internet het vandaag weer niet, dus ik ben nu wel lekker aan het typen, maar wanneer ik deze blog online kan zetten is maar de vraag...

Veel liefs en groetjes vanuit Malawi!

Xx Eveline